donderdag 16 september 2010

Tuin prutjes

 Tis september en al is het officieel nog geen herfst het voelt wel zo aan de laatste tijd met al die regen en kille wind. Ik ben een mooi weer tuinier dus in de tuin vind je me niet als het giet (heee, dat rijmt). Dus wat moet je als tuinliefhebber wanneer het buiten een tikkie te nat is?
Doen wat ik doe: even snel tussen de druppels door naar buiten rennen en alle appels die door de wind zijn afgewaaid oprapen en er iets lekkers van maken. Appelmoes bijvoorbeeld, maar dan wel een hele lekkere waar geen koken of suiker aan te pas komt.
Appels schillen, klokhuizen verwijderen en in schaal doen. Veel kaneel erover strooien, een scheutje appelsap toevoegen en 1 a 2 rijpe banaantjes erbij.
Ik doe er ook nog wat ketoembar (gemalen koriander) over want dat vind ik errug lekker. Daarna komt het grove werk: even de betonmolen erdoor en klaar is je appelmoes.
Deze appelmoes blijft in de koelkast 4 dagen goed. Kinderen zijn er dol op, stoere kerels ook. Iedereen eigenlijk en waarom ook niet, tis verrukkulluk!

Zo, dat was het eerste prutje uit de tuin. Hier komt het tweede:
- mandje tomaatjes plukken uit je eigenste tuin,
- wassen, in vieren snijden en zaadjes eruit scheppen
 - paar teentjes knoflook met zout fijnwrijven in vijzel, oregano en basilicum fijnsnijden en met wat olijfolie door de knoflook roeren.
- de tomaatjes op een bakblik op hun ruggetjes leggen en wat van het kruidenmengsel erop scheppen
- draai er wat zwarte peper over en zet het geheel in een lauwe oven waar het 4 uurtjes mag indrogen
- vervolgens de tomaatjes laten afkoelen en in een glazen pot doen
- daarna de pot tot de rand vullen met olijfolie en stop er voor het lekkere nog een paar teentjes knoflook bij.
Dit tomatenprutje blijft maandenlang goed en smaakt heerlijk op brood, in de pasta of in de soep.

Hier nog een prutje uit de tuin: bramenjam. Lekker hoor en makkelijk want ik mik de bramen en de suiker in de broodmachine en dat is dat. De techniek staat voor niets tegenwoordig. ;-)

En voor degene die geen genoeg kan krijgen van al deze tuin prut:
overheerlijke pesto prut!
- flinke bos basilicum
- 2 teentjes knoflook
- 3 eetlepels pijnboompitten
- 3 eetlepels geraspte Parmezaanse kaas
- 5 eetlepels olijfolie
- flinke snuf grof zout

Wrijf de knoflook met het zout fijn, voeg de pijnboompitten toe en maak ze fijn. Doe er dan de basilicum, Parmezaanse kaas en wat olijfolie bij. Meng door elkaar met de staafmixer terwijl je langzaam nog meer olijfolie toevoegt. Zodra het een mooie homogene groene prut is, is de pesto klaar.

Waarschuwing: al deze zelfgemaakte prutjes zijn zo lekker dat je de winkel versie niet meer door je keel krijgt want dat is, na deze culinaire heerlijkheden geproefd te hebben, pas echt prut.

copyright 2010 Y.E.W. Heuzen

donderdag 5 augustus 2010

De kattelière

Van een volière heb je vast wel eens gehoord maar onlangs hebben wij een kattelière in de achtertuin gebouwd, zodat ik nu rustig de katten in de tuin kan laten spelen zonder mij zorgen te maken.
De bijna 3 weken durende nachtmerrie van Vita's verdwijning zit nog vers in mijn geheugen en ik hoop zoiets nooooooooooooooit meer mee te maken.
Het nieuwe kattenverblijf zit aan de serre vast en de katjes vinden het helemaal geweldig. Hier zie je mijn Blauwe Russen familie: Merlijntje(achterste), zijn moeder Delia (rechts), Delia's moeder Pipje (links achter) en nichtje Willow, genieten van hun nieuwe buitenruimte.
Maine Coon Vita is ook erg blij met haar nieuwe verblijf. Het gaat goed met Vita; ze eet goed, spint veel en is alweer ruim 500 gram aangekomen. Nog steeds te mager (ze verloor ruim 1 kilo tijdens haar vermissing) maar we gaan de goede kant uit. En Vita is blij, heel blij om weer thuis te zijn, dat merk je aan alles.
Kijk eens even, hier hebben we Dolly, Vita's dochter, ook zij is nu veel en vaak in het buiten-kattenparadijs te vinden. Ik heb onlangs wel een memo ontvangen van alle leden van het Bliss kattenteam dat men ook nog gaarne een stukje overdekt zou willen, zodat men ook bij nat weer nog even een frisse neus kan halen zonder natte poezenvoetjes te krijgen.
Want, zoals Kadootje het zegt: om nu iedere keer onder die tafel te gaan zitten bij regenachtig weer, da's behoorlijk behelpen. Geacht Bliss Team, er wordt aan gewerkt! Het management team

En, omdat we toch bezig waren, hebben we ook maar een buitenverblijf voor het hondje gemaakt. Haha.
Kooikerhondje Tara met grote vriend Merlijn, die 2 zijn dikke maatjes.

Komend weekend ga ik nog een grote pot beplanten met kattenkruid, een grote pot met gras zaaien, een Valeriaan zaailing oppotten en als het even meezit een leuke fontein in de katteliere plaatsen, zodat de dames en heren heerlijk kunnen lebberen van stromend water, want dat is vele malen lekkerderder dan stilstaand water uit een doodordinaire drinkbak.

Omdat we nogal bezig zijn geweest voor de katten de laatste tijd, heb ik ook een heerlijk zacht mandje voor het hondje gekocht om Tara ook een beetje te verwennen maar ..........
da's niet helemaal gelukt, geloof ik. ;-)


-----------------------------------------------------------------------------------

Bij deze wil ik iedereen hartelijk bedanken voor de positieve en meelevende reacties op mijn vorige post over Vita's verdwijning. Zij hebben zeker geholpen bij de verwerking ervan. Dus heel veel dank!

ADDENDUM: net heel goed nieuws ontvangen; Dido het Brits Korthaar poesje dat op dezelfde dag als Vita was verdwenen, is nu ook veilig thuis na 30 dagen te zijn vermist. Ze is erg mager maar maakt het verder goed. Zo zie je maar weer hoe taai katten zijn en dat je zeker niet te snel je zoektocht moet opgeven!


Copyright 2010 Y.E.W. Heuzen

maandag 26 juli 2010

Geef het niet op!

De laatste tijd heb ik niet geblogged en dat heeft een goede, maar verdrietige reden: mijn lieve Vita poes is spoorloos verdwenen. Zij is bijna 15 jaar en voornamelijk een binnenpoes die soms, met mooi weer, samen met haar dochter Dolly een uurtje in mijn achtertuin te vinden is, wanneer ik daar bezig ben met tuinieren. En toen, op die kwade dag (6 juli) was Vita weg.

Uiteraard ben ik gaan zoeken en heb eerst mijn hele tuin, de schuur en garage uitgekamd maar geen Vita. Daarna bij de naaste buurtjes aangebeld en gevraagd of we in hun tuin, schuur, garage etc. mochten kijken (en dat mocht gelukkig bij iedereen want allen hadden er begrip voor dat we ontzettend ongerust waren over onze Vita poes). Helaas geen Vita. We zochten 's morgens vroeg en 's avonds laat in de buurt, zelfs met een infra rood kijker maar wie we ook tegen kwamen, Vita was het niet.

Uiteraard Amivedi ingelicht, de dierenarts, de dierenambulance, asiels in de omgeving etc. etc. Maar hoe en waar ik ook zocht, bij mij in de buurt, telefonisch of op het internet: geen Vita. Het was om wanhopig van te worden. Waar kon mij oude poezenmeisje toch zijn?



Het was tijd om de zoektocht verder uit te breiden: ik hing posters op in het dorp waar ik woon; bij de supermarkt, de dierenarts, de dierenwinkel, de bloemenwinkel, de kindercreche, populaire uitlaatplaatsen voor honden en in alle straten waar ik ook folders in de bus had gedaan. Ik ging er van uit dat de meeste mensen de folder weg zouden gooien, dus mochten ze daarna mijn Vita zien, dan konden ze  het telefoonnummer vinden op een lantarenpaal bij hen in de buurt.

Het is maar een klein dorpje waar ik woon, zo'n 4800 inwoners in totaal, dus uitgaande van gemiddeld 3 personen per huishouden zijn er ongeveer 1600 woningen. Ik bracht uren door met het maken van de posters en folders en daarna met het ophangen c.q. bezorgen ervan.

De tijd verstreek maar na 1 week en zo'n 400 huis aan huis bezorgde folders later niet 1 telefoontje. Ik sprak mensen aan op straat, in winkels, cafe's en ga zo maar door, maar niemand had mijn Vita gezien. Hoe is het mogelijk? Een kat kan toch niet in de lucht oplossen? Vita moest ergens zijn, maar waar?

Hoewel de meeste vermiste huiskatten die niet vrij buiten lopen zich meestal erg dicht bij huis bevinden, vaak niet meer dan 100 a 300 meters van het adres waar ze wonen, was Vita niet in die omgeving te vinden. Dus breidde ik de zoektocht nog verder uit. Nog meer folders in brievenbussen, nog meer posters opgehangen en langzaam maar zeker werd ik wanhopig totdat ik het eerste telefoontje binnen kreeg uit een wijk waar ik net folders had bezorgd. Pffffffffft, eindelijk na 11 dagen een reactie.

 Uiteraard de zoektocht geconcentreerd op die buurt en in totaal waren er 7 mensen die haar daar hadden gezien. Maar hoe we ook zochten in die buurt geen Vita, nog niet 1 klein plukje haar van haar. Vita is een langhaar katje dus daar vind je regelmatig plukjes haar van, maar daar dus helemaal niet. Vreemd. Ik had ook een foto album van Vita meegenomen en aan die 7 mensen laten zien en de meesten waren er zeker van dat het echt Vita was die ze hadden gezien. Achteraf bleek dat niet het geval te zijn.

Het is zo ontmoedigend om op zoek te gaan naar je vermiste kat om vervolgens na elke zoektocht weer met lege handen te staan. Om je een idee te geven van hoe ik de afgelopen weken heb doorgebracht:
- 's morgens wakker worden en direct in de tuin kijken of Vita er was: teleurstelling nummer 1
- elke morgen van half 5 tot half 7 buiten zoeken want dan is het rustig en heb je de beste kans om je vermiste katje weer terug te vinden, maar helaas.... teleurstelling nummer 2 die dag
- zoeken naar Vita op het internet: Amivedi, asiels, gemeente, websites vermiste katten etc. en ook hier weer geen Vita; teleurstelling nummer 3
- elke dag folders bezorgen en posters ophangen en bijna elke dag geen reactie: teleurstelling nummer 4
- elke avond zoeken van half 11 tot half 1 want dan is het rustig maar helaas geen spoor van Vita dus dat was dan teleurstelling nummer 5 die dag.

Het is erg moeilijk om de moed erin te houden wanneer je geliefde katje zo lang spoorloos is verdwenen. Bij mijn speurtocht op het internet vond ik echter wel een aantal websites die mij veel relevante informatie verstrekten over hoe ik Vita kon vinden. Zo heb je in de USA cat profilers, (professionele katten vinders) en zelfs pet detectives. Aan deze websites en anderen zoals deze en deze heb ik erg veel gehad. Zij vertelden mij allen 3 heel belangrijke dingen:
- geef het niet op; te veel katten komen nooit meer thuis omdat hun mensen te snel stopten met zoeken
- je kat moet ergens zijn
- met de juiste zoekmethodes vind je de meeste vermiste katten (ruim 80 %) terug.
 Vergelijk dat eens met het percentage katten in het asiel dat herenigd wordt met hun baasje van slechts 12 %.
En ik heb mijn Vita ook teruggevonden: 1200 folders, 120 posters en 19 wanhopige dagen verder, konden we elkaar weer in de armen/pootjes sluiten. Een aardige meneer die zijn hond uitliet zag Vita in een moestuin tegenover een van de dorpscafe's.  Vita lag langs een slootkant te doezelen toen hij haar voor het eerst zag afgelopen vrijdag avond. Het was echter al na 1 uur en hij besloot om te wachten tot hij haar weer zag. Dat was de volgende avond. Gelukkig had hij mijn folder bewaard zodat hij kon bellen.

We waren net moe thuisgekomen van al weer een vruchteloze zoektocht naar Vita toen mijn mobieltje ging: Vita is in de moestuin tegenover het cafe. Wij er als de spreekwoordelijke speer heen.

Het was inmiddels al donker dus hadden we een zaklantaren bij ons. De meneer die had gebeld was gebleven waar hij was, samen met zijn vrouw en hond, om Vita in de gaten te houden had ook een zaklantaren bij zich. We zijn uiteindelijk meer dan een heel spannend uur bezig geweest om Vita te vangen maar helaas ..... uiteindelijk verborg Vitamientje zich in een stapel hout en konden we er niet bij.

Met lood in de schoenen naar huis zonder onze Vita maar met achterlating van een bakje eten voor haar. Het goede nieuws was dat ik had haar voor het eerst in 18 dagen weer gezien had en dat zij leefde en er redelijk goed uitzag.

Besloten werd de volgende morgen vroeg naar het gebied te gaan waar Vita het laatst was gezien. Het bakje eten bij de houtstapel was leeg maar het bakje met eten verderop in het veld met maanzaadbolletjes niet, die richting was ze dus niet uit gegaan.

Na enig zoeken vond ik haar onder een boerenschuur. Mevrouw zat tegen de achterwand geplakt want ze was erg bang. Helaas zijn veel vermiste katten zo bang dat zij zich niet eens door hun eigen mens laten benaderen en dat was bij Vita ook het geval.Wat ik ook deed of zei, ze bleef waar ze was. Wat nu? Als we haar zouden proberen te vangen zou ze weer het open veld op rennen en zie haar dan maar eens te pakken.


Zoals je ziet is de fundering van de schuur waaronder Vita zich bevond aan een kant helemaal open en zijn er 3 gaten. Die hebben we met veel kunst en vliegwerk afgesloten zodat Vita niet meer weg kon; ze zat in de val. Daarna hebben we haar benaderd en uiteindelijk binnen 5 minuten gevangen en in het transportkoffertje gedaan. En toen naar huis, doodmoe maar gelukkig.

En hier is Vita dan, na 19 lange bange dagen vol zorgen eindelijk weer thuis. Ze is ruim 1 kilo afgevallen, maar was gelukkig niet uitgedroogd omdat ze zo slim was zich bij een sloot te verstoppen. Vita heeft haar bange avontuur gelukkig goed doorstaan; niet ziek, geen teken, geen vlooien, geen akelige verwondingen etc. Ze ziet er alleen niet uit op dit moment, brood en broodmager maar gelukkig eet ze goed dus dat is hopelijk slechts een tijdelijke kwestie.

En de moraal van dit verhaal: geef het zoeken naar je vermiste huisdier niet te snel op. Mijn bijna 15 jarige Vita heeft 18 dagen zonder eten overleefd dus een jongere kat kan dat beslist ook en waarschijnlijk nog wel langer. Blijf zoeken, je bent de enige persoon op deze wereld die gemotiveerd genoeg is om je vermiste diertje uiteindelijk te vinden en veilig thuis te brengen. Geef het NIET op!

Copyright 2010 Y.E.W. Heuzen

woensdag 30 juni 2010

Rozig


Zo, daar ben ik weer, terug van vakantie in Normandië, Frankrijk. Het was nogal een tuinvolle vakantie want ik zag er 17 in 7 dagen. Beetje veel, inderdaad, maar erg leuk en ik had er niet een willen missen.

Samen met een heel dierbare vriendin had ik bovenstaand vakwerk huisje gehuurd, is het geen dotje? Het stond in een kleine beschutte vallei
waar een kabbelend beekje doorheen stroomde en de paardjes tevreden gras stonden te snavelen. Idyllisch zou je het wel kunnen noemen, dus ga je gang.
 Het beekje
De paardjes

Het was er zo mooi en rustig dat je eigenlijk niet uit het huisje weg wilde, maar we deden het lekker toch want we wilden tuinen zien, een heleboel tuinen. En dat is gelukt.

We zijn naar de tuin van Monet geweest, naar chateau de Miserey, chateau Bosmelet, Abbaye St George de Bosscherville, Miromesnil, Canon, Bois de Moutiers en nog veel meer. De plant die je het meest aantreft in Frankrijk in juni is ....... de roos. Die kwamen we werkelijk overal tegen en dat vonden we helemaal niet erg.
Rozentuin bij abdij St George de Bosscherville
Rozen langs een muur in de tuin van Chateau Miserey waar de eigenaars rozenverzamelaars zijn.
Driemaal raden waar ik hier ben. Inderdaad, alweer bij Monet, dat verveelt nooit. Alhoewel .....
Errug hè, die beplanting? Monet zou er van omdraaien, om niet te zeggen rond tollen,  in zijn graf.  In de vijvertuin blijft ook niets meer over van de serene rust die deze tuin immer uitstraalde; het is een Disney pretpark in schetter kleuren aan het worden; het verschil met 15 jaar geleden is groot. Jammer.
Bois de Moutier, tuinbeplanting van Gertrude Jekyll en de foto hieronder van chateau de Miromesnil.
Rozen, rozen en
voor de verandering rozen en
ja hoor, weer rozen, pioenrozen, want die zag je ook overal en
een frambozen taartje, mjammie en tot besluit
nog een roosje, tismewat.

En mocht je nog steeds geen genoeg hebben van rozen dan hierbij een recept om zelf op zonne-energie een rozensiroop te maken.

 Vul een grote weckpot met geurige rozenblaadjes. Doe er een in stukken gesneden citroen of limoen bij. Vul de pot met koud water en zet het een aantal dagen in het zonnetje.
Daarna zeven en meten hoeveel vocht je hebt. Per liter vocht 400 gram suiker toevoegen. Vervolgens weer een aantal dagen in de zon zetten en daarna in flessen doen. Dit receptje heb ik van Trees
en zoals je ziet staat er naast de rozenpot een pot met aardbeien want je kan met deze methode ook een aardbei siroop maken. Heerlijk en milieu vriendelijk.
Tot besluit rosa Constance Spry die voor het eerst in mijn tuin bloeit en geurt. Mooi hè?

copyright 2010 Y.E.W. Heuzen

dinsdag 8 juni 2010

Vlierelierelier!

Mijn vlier bloeit als een tierelier. Bloemschermen als antiek kant lachen je tegemoet; wat is de bloesem van de vlier toch prachtig en ...... lekker!
Ja, er komt weer een receptje aan, meerdere zelfs. De vlier is een fantastische struik, want je kunt zowel de bloemschermen alsook de bessen eten. Nu is het tijd om van de bloemen te genieten met je ogen en je maag.
 Dus hup, op een drafje naar de dichtstbijzijnde vlier om een mandje vol bloesem te scoren, de mijne is al gevuld want ik ben een slimme meid en op de vlierbloesem tijd voorbereid.
Voordat je met de vlierbloesem aan het kokkerellen slaat, wel eerst even de bloemschermen controleren op spinnetjes, vliegjes e.d. Wassen mag je de schermen niet, want dan spoel je het gele stuifmeel weg en dat is nu juist datgene dat aan vlierbloesem gerechten zo'n lekkere smaak geeft. Gebruik uitsluitend bloemschermen waarvan alle bloemen goed zijn geopend (zie onderstaande foto).
 Wat zullen we nu weer eens maken? Vlierbloesem pannenkoeken?
Je maakt een pannenkoek beslag, een beetje dikker dan gewoonlijk, doopt de bloesem erin en dan mik je het geheel in een koekenpan.Doe er nog een beetje beslag bij zodat je een mooie pannenkoek krijgt.
Bak ze goudbruin,
strooi er poedersuiker over, want dat complimenteert de fijne smaak van de bloesem, en smullen maar.
Het beslag wordt lekker luchtig en nog lekkerderderder wanneer je er een scheutje Sambuca likeur door doet. De botanische naam van de vlier is Sambucus nigra, dus 3 keer raden waarvan die likeur gemaakt is.
Ook erg lekker is vlierbloesem cordial, een soort fruitsiroop.

- 15 bloemschermen
- 2 sinaasappels in dunne plakken
- 2 citroenen in dunne plakken
- 2 limoenen in dunne plakken
- 25 gram wijnsteenzuur (o.a. bij natuurvoedingwinkels te koop)
- 1 liter water
- 1 kilo suiker

Breng het water aan de kook, los de suiker er in op, laat even koken, voeg de bloemschermen toe, roer goed en laat opnieuw even koken.

Doe in een pan de sinaasappel, citroen en limoen plakken plus de wijnsteenzuur en giet de kokende siroop erover en roer goed door. Laat 24 uur staan. Scheef het mengsel en giet het in schone flessen.

Heerlijk op een warme zomerdag: laagje siroop in een glas en dan ijskoud water (met of zonder bubbels) erbij. Proost!

Zoals ik al eerder schreef; vlierbloesem is fantastisch, het enige dat je weggooit is
Inderdaad.

copyright 2010 Y.E.W. Heuzen