Geef het niet op!

De laatste tijd heb ik niet geblogged en dat heeft een goede, maar verdrietige reden: mijn lieve Vita poes is spoorloos verdwenen. Zij is bijna 15 jaar en voornamelijk een binnenpoes die soms, met mooi weer, samen met haar dochter Dolly een uurtje in mijn achtertuin te vinden is, wanneer ik daar bezig ben met tuinieren. En toen, op die kwade dag (6 juli) was Vita weg.

Uiteraard ben ik gaan zoeken en heb eerst mijn hele tuin, de schuur en garage uitgekamd maar geen Vita. Daarna bij de naaste buurtjes aangebeld en gevraagd of we in hun tuin, schuur, garage etc. mochten kijken (en dat mocht gelukkig bij iedereen want allen hadden er begrip voor dat we ontzettend ongerust waren over onze Vita poes). Helaas geen Vita. We zochten 's morgens vroeg en 's avonds laat in de buurt, zelfs met een infra rood kijker maar wie we ook tegen kwamen, Vita was het niet.

Uiteraard Amivedi ingelicht, de dierenarts, de dierenambulance, asiels in de omgeving etc. etc. Maar hoe en waar ik ook zocht, bij mij in de buurt, telefonisch of op het internet: geen Vita. Het was om wanhopig van te worden. Waar kon mij oude poezenmeisje toch zijn?

Het was tijd om de zoektocht verder uit te breiden: ik hing posters op in het dorp waar ik woon; bij de supermarkt, de dierenarts, de dierenwinkel, de bloemenwinkel, de kindercreche, populaire uitlaatplaatsen voor honden en in alle straten waar ik ook folders in de bus had gedaan. Ik ging er van uit dat de meeste mensen de folder weg zouden gooien, dus mochten ze daarna mijn Vita zien, dan konden ze  het telefoonnummer vinden op een lantarenpaal bij hen in de buurt.

Het is maar een klein dorpje waar ik woon, zo'n 4800 inwoners in totaal, dus uitgaande van gemiddeld 3 personen per huishouden zijn er ongeveer 1600 woningen. Ik bracht uren door met het maken van de posters en folders en daarna met het ophangen c.q. bezorgen ervan.

De tijd verstreek maar na 1 week en zo'n 400 huis aan huis bezorgde folders later niet 1 telefoontje. Ik sprak mensen aan op straat, in winkels, cafe's en ga zo maar door, maar niemand had mijn Vita gezien. Hoe is het mogelijk? Een kat kan toch niet in de lucht oplossen? Vita moest ergens zijn, maar waar?

Hoewel de meeste vermiste huiskatten die niet vrij buiten lopen zich meestal erg dicht bij huis bevinden, vaak niet meer dan 100 a 300 meters van het adres waar ze wonen, was Vita niet in die omgeving te vinden. Dus breidde ik de zoektocht nog verder uit. Nog meer folders in brievenbussen, nog meer posters opgehangen en langzaam maar zeker werd ik wanhopig totdat ik het eerste telefoontje binnen kreeg uit een wijk waar ik net folders had bezorgd. Pffffffffft, eindelijk na 11 dagen een reactie.

 Uiteraard de zoektocht geconcentreerd op die buurt en in totaal waren er 7 mensen die haar daar hadden gezien. Maar hoe we ook zochten in die buurt geen Vita, nog niet 1 klein plukje haar van haar. Vita is een langhaar katje dus daar vind je regelmatig plukjes haar van, maar daar dus helemaal niet. Vreemd. Ik had ook een foto album van Vita meegenomen en aan die 7 mensen laten zien en de meesten waren er zeker van dat het echt Vita was die ze hadden gezien. Achteraf bleek dat niet het geval te zijn.

Het is zo ontmoedigend om op zoek te gaan naar je vermiste kat om vervolgens na elke zoektocht weer met lege handen te staan. Om je een idee te geven van hoe ik de afgelopen weken heb doorgebracht:
- 's morgens wakker worden en direct in de tuin kijken of Vita er was: teleurstelling nummer 1
- elke morgen van half 5 tot half 7 buiten zoeken want dan is het rustig en heb je de beste kans om je vermiste katje weer terug te vinden, maar helaas.... teleurstelling nummer 2 die dag
- zoeken naar Vita op het internet: Amivedi, asiels, gemeente, websites vermiste katten etc. en ook hier weer geen Vita; teleurstelling nummer 3
- elke dag folders bezorgen en posters ophangen en bijna elke dag geen reactie: teleurstelling nummer 4
- elke avond zoeken van half 11 tot half 1 want dan is het rustig maar helaas geen spoor van Vita dus dat was dan teleurstelling nummer 5 die dag.

Het is erg moeilijk om de moed erin te houden wanneer je geliefde katje zo lang spoorloos is verdwenen. Bij mijn speurtocht op het internet vond ik echter wel een aantal websites die mij veel relevante informatie verstrekten over hoe ik Vita kon vinden. Zo heb je in de USA cat profilers, (professionele katten vinders) en zelfs pet detectives. Aan deze websites en anderen zoals deze en deze heb ik erg veel gehad. Zij vertelden mij allen 3 heel belangrijke dingen:
- geef het niet op; te veel katten komen nooit meer thuis omdat hun mensen te snel stopten met zoeken
- je kat moet ergens zijn
- met de juiste zoekmethodes vind je de meeste vermiste katten (ruim 80 %) terug.
 Vergelijk dat eens met het percentage katten in het asiel dat herenigd wordt met hun baasje van slechts 12 %.

En ik heb mijn Vita ook teruggevonden: 1200 folders, 120 posters en 19 wanhopige dagen verder, konden we elkaar weer in de armen/pootjes sluiten. Een aardige meneer die zijn hond uitliet zag Vita in een moestuin tegenover een van de dorpscafe's.  Vita lag langs een slootkant te doezelen toen hij haar voor het eerst zag afgelopen vrijdag avond. Het was echter al na 1 uur en hij besloot om te wachten tot hij haar weer zag. Dat was de volgende avond. Gelukkig had hij mijn folder bewaard zodat hij kon bellen.

We waren net moe thuisgekomen van al weer een vruchteloze zoektocht naar Vita toen mijn mobieltje ging: Vita is in de moestuin tegenover het cafe. Wij er als de spreekwoordelijke speer heen.

Het was inmiddels al donker dus hadden we een zaklantaren bij ons. De meneer die had gebeld was gebleven waar hij was, samen met zijn vrouw en hond, om Vita in de gaten te houden had ook een zaklantaren bij zich. We zijn uiteindelijk meer dan een heel spannend uur bezig geweest om Vita te vangen maar helaas ..... uiteindelijk verborg Vitamientje zich in een stapel hout en konden we er niet bij.

Met lood in de schoenen naar huis zonder onze Vita maar met achterlating van een bakje eten voor haar. Het goede nieuws was dat ik had haar voor het eerst in 18 dagen weer gezien had en dat zij leefde en er redelijk goed uitzag.

Besloten werd de volgende morgen vroeg naar het gebied te gaan waar Vita het laatst was gezien. Het bakje eten bij de houtstapel was leeg maar het bakje met eten verderop in het veld met maanzaadbolletjes niet, die richting was ze dus niet uit gegaan.

Na enig zoeken vond ik haar onder een boerenschuur. Mevrouw zat tegen de achterwand geplakt want ze was erg bang. Helaas zijn veel vermiste katten zo bang dat zij zich niet eens door hun eigen mens laten benaderen en dat was bij Vita ook het geval.Wat ik ook deed of zei, ze bleef waar ze was. Wat nu? Als we haar zouden proberen te vangen zou ze weer het open veld op rennen en zie haar dan maar eens te pakken.

Zoals je ziet is de fundering van de schuur waaronder Vita zich bevond aan een kant helemaal open en zijn er 3 gaten. Die hebben we met veel kunst en vliegwerk afgesloten zodat Vita niet meer weg kon; ze zat in de val. Daarna hebben we haar benaderd en uiteindelijk binnen 5 minuten gevangen en in het transportkoffertje gedaan. En toen naar huis, doodmoe maar gelukkig.

En hier is Vita dan, na 19 lange bange dagen vol zorgen eindelijk weer thuis. Ze is ruim 1 kilo afgevallen, maar was gelukkig niet uitgedroogd omdat ze zo slim was zich bij een sloot te verstoppen. Vita heeft haar bange avontuur gelukkig goed doorstaan; niet ziek, geen teken, geen vlooien, geen akelige verwondingen etc. Ze ziet er alleen niet uit op dit moment, brood en broodmager maar gelukkig eet ze goed dus dat is hopelijk slechts een tijdelijke kwestie.

En de moraal van dit verhaal: geef het zoeken naar je vermiste huisdier niet te snel op. Mijn bijna 15 jarige Vita heeft 18 dagen zonder eten overleefd dus een jongere kat kan dat beslist ook en waarschijnlijk nog wel langer. Blijf zoeken, je bent de enige persoon op deze wereld die gemotiveerd genoeg is om je vermiste diertje uiteindelijk te vinden en veilig thuis te brengen. Geef het NIET op!

Copyright 2010 Y.E.W. Heuzen